Leggende bergamasche. Teresina malübidienta, una storia in dialetto

teresina

La leggenda bergamasca che vi proponiamo questa settimana riguarda una ragazzina disobbediente che nonostante il malumore di sua madre se ne sta per tutto il giorno a pettinarsi e a guardarsi allo specchio invece di aiutarla a fare i mestieri. Una notte, però, arriva il diavolo a darle una punizione esemplare. La versione in dialetto bergamasco fa apprezzare meglio le battute e i giochi di parole.

‘L gh’era öna ölta, öna tusèta che la übidìa mai àla sò mama, la ga idàa mai a fa i mestér ma la passàa ol sò tép a pènnàs e ardàs en dè spècc.

La sò mama la ga disìa semper: “Teresina, arda che ‘l ta comparésèrà ol diàol!”.

Öna nòcc ol diàol l’è rià dèl bù, l’è ‘ndà a la ca dè sta famèa, l’a metì öna scala sota la finestra dèla tusa catìa e l’a cumincià a ciamàla: “Teresina, Teresina, só che ‘n funt a’ scale, con sa öna caàgna e ü pèchènù dè fèr, ègne a pènnàt!”.

La Teresina la sét a ciamà e la sa mèt dré a usà:

“Mama, mama, sintì, sintì!”
La mama la ga respunt:
 “Dörma, dörma che t’é mai dörmì!”

Ol diàol el dis:
“Arda che so al prim basèl!”
“Mama, mama, sintì, sintì!”
“Dörma, dörma che t’é mai dörmì!”

“Arda che so al segùnd basèl!”
“Mama, mama, sintì, sintì!”
“Dörma, dörma che t’é mai dörmì!”

“Arda che so al tèrs basèl!”
“Mama, mama, sintì, sintì!”
“Dörma, dörma che t’é mai dörmì!”

‘Nféna che l’è rià ‘nséma àla scala.

“Teresina, arda che so a l’ültèm basèl!”
“Mama, mama, sintì, sintì!”
 “Dörma, dörma che t’é mai dörmì!”

“Arda che so dré a èrs la finestra!”
“Mama, mama, sintì, sintì!”
“Dörma, dörma che t’é mai dörmì!”


“Arda che so ‘n dè camera!”
“Mama, mama, sintì,sintì!”
“Dörma, dörma che t’é mai dörmì!”

“Arda che so ai pé dèl lècc!”
“Mama, mama, sintì, sintì!”
“Dörma, dörma che t’é mai dörmì!”.

“Arda che ta branche!”
“Mama..!”

Ma ‘l diàol ‘l l’a brancàda e ‘l s’è metì dré a pènnàla, col sò pèchènù dè fèr. ‘L ga strèpàa fò i caèi dèla cràpa e ‘l la fàa ‘ndà töta a sanc.

La Teresina la pianzìa e la usàa: “Basta, basta, per carità!”

Ma ‘l diàol el grègnàa e ‘l ga respundìa: “Pèle, pèle e tro ‘n dè caàgna”.

El sèghetàa a pènnàla, ‘nfèna che l’a’ ‘mpiénì la caàgna e po’ ‘l n’è ‘ndà.

La Teresina l’è restàda sensa gnà ü caèl, cóla cràpa töta piéna dè sanc.

La sò mama, quande che la l’a ésta, la gh’a décc: “Adès, forse, ta desmèteré dè pènnàt e ta ma daré öna mà a fa i mestér”.

La Teresina l’a cumincià a fa la bràa, ma ormai l’era bröta e piö nigǘ i ga ardàa.

Disegno di Greta Ghisalberti

Il tuo indirizzo email non sarà pubblicato. I campi obbligatori sono contrassegnati *